Nadat de eerste editie van het Rock ‘n’ Roll Highschool magazine was uitgekomen, hadden we bedacht dat de inhoud heel geschikt was om te gebruiken voor een tv-programma. Oké, over het algemeen staan muziekindustriemedewerkers niet te springen om op de voorgrond te treden en het zou bijvoorbeeld niet makkelijk zijn om pluggers te vinden die voor de camera uitgebreid over de geheimen van hun vak te vertellen, maar met een beetje fantasie was het best voor te stellen dat er genoeg mooie verhalen zijn om er een leuke serie van te maken.
We verzonnen wat programmaonderdelen, bedachten er de juiste presentator bij en gaven het geheel een titel die zo pakkend was dat ie me nu even ontschoten is. Geen idee of je zoiets een format kunt noemen, maar het leek ons in elk geval best geschikt om wat omroepen mee te benaderen.
De VPRO vond het als enige omroep interessant genoeg om ons uit te nodigen voor een gesprek. Alleen bleek tijdens dat gesprek dat ze dachten dat het een open sollicitatie was geweest om zelf een programma te presenteren. Dat was helemáál niet de bedoeling, maar ze waren niet meer van het idee af te brengen. Zelfs toen we begonnen over de presentator die wij op het oog hadden, bleven ze praten over duopresentaties en de chemie tussen hem en Rock ‘n’ Roll Highschool. En of we wel ervaring hadden met interviewen. Bij het gesprek zat ook een meneer die het alleen maar over roadies had. Of we daar een aflevering over gingen maken? Want roadies, die maakten echt van alles mee. Op zich wilden wij daar best wat aandacht aanbesteden, maar de meneer bleef maar doorgaan, zodat het er al snel op leek dat we een docusoap over roadies gingen maken. Ons enthousiasme nam tijdens het gesprek zo overduidelijk af, dat het voor beide partijen helder was dat er met “nou, we gaan er eens over nadenken en we houden contact” werd bedoeld: “dat wordt nooit wat, laten we dit gesprek zo snel mogelijk vergeten.”
Nu zie je steeds meer programma’s waarin mensen moeten strijden om een baan als model, kok of ontwerper. De kandidaten moeten allerlei suffe opdrachtjes uitvoeren die heel in de verte wel iets te maken hebben met de functie die ze ambiëren, maar vooral leuk voor de kijker zijn. Als ze die opdrachtjes keurig uitvoeren, vindt de jury dat ze te weinig lef hebben, als ze helemaal los gaan en de opdracht naar hun eigen hand zetten, is de jury verontwaardigd dat ze niet goed luisteren naar de aanwijzingen.
Zo’n format is natuurlijk uitermate geschikt voor een programma over de muziekindustrie. Je laat elke week een team opdrachten doen als “doe op een originele manier promotie voor de nieuwe single van deze band”of “regel zoveel mogelijk optredens voor deze zangeres”. Een deskundige jury doet er vervolgens nutteloze uitspraken over als “ja, jullie deden het wel goed, maar wij hadden toch het gevoel dat jullie de essentie van de band niet helemaal snapten toen jullie ze in Volendammer kostuum lieten fotograferen.” Waarschijnlijk heeft de jury best gelijk, maar doen al die teams precies hetzelfde wat een gemiddeld management of een gemiddelde platenmaatschappij ook doen. Gewoon iets proberen in de hoop dat het net dat ene zetje blijkt te zijn dat nodig is om een band of artiest te laten opvallen. En dat zijn soms zulke rare dingen dat het best leuke televisie zou opleveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten